کد مطلب:34635 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:25

گنجینه پرسمان » اعتقادات

رحمت امام (علي) چگونه است و چه كساني از آن بهره مند مي شوند ؟

رحمت ويژه اميرالمؤمنين و ساير اهل بيت(ع) نظير رحمت اِلاهي، فراگير و عام است و همچون سيل خروشان، تشنگان را سيراب ميكند و مانند آفتاب، پرتوافشاني كرده، به طالبان نور روشنايي ميبخشد؛ هر چند بهرهمندي از آن، مخصوص كساني است كه در مسير سيل و در شعاع نور آفتاب قرار گيرند. كسي كه از مسيل فرار ميكند يا به سايه پناه ميبرد، در ناكام ماندن، مانند ظرف در بستهاي است كه سالها در ميان امواج سهمگين و خروشان اقيانوسها غوطه ميخورد، ولي نَمي از اين درياها در آن نفوذ نميكند.



بنابراين، محروميت از رحمت علي(ع) ناشي از عملكرد خود انسانهاست، مانند محروميت از رحمت اِلاهي كه پيامبر اكرم(ص) درباره آن فرمود «أوحي الله عزّ و جلّ الي داود(ع) يا داود! كما لاتضيق الشمس علي من جلس فيها كذلك لاتضيق رحمتي علي من دخل فيها» [يعني خدا به داود(ع) وحي فرستاد اي داود! همان​گونه كه خورشيد از نور دادن به كسي كه در محدوده آن باشد، مضايقه نميكند، رحمت من نيز از كسي كه در آن قرار گيرد مضايقه نميكند] (بحار، 14/34).



حاصل آن كه بايد خود را در مسيل رحمت امير مؤمنان(ع) قرار دهيم تا عطوفت و مهر او ما را فرا گيرد؛ وگرنه با اين كه آن ذات مقدّس، ناظر بر اعمال تمام امّت است، نسبت به برخي، نظر تشريفي و تكريمي نخواهد داشت؛ همان​گونه كه خداي سبحان نسبت به بعضي، نظر تشريفي ندارد و با آنها سخن نميگويد «... و لا يكلّمهم الله ولا ينظر إليهم يوم القيامة ...» آل عمران/77؛ هر چند كه عالم، محضر اوست و چيزي از ديد قاهرانه خداوند مخفي نيست «... انّ الله علي كل شيءِ شهيد» حج/17.



عمدهترين چيزي كه سبب ميشود انسان مورد نظر تشريفي و تكريمي معصومين(ع) قرار گيرد، آن است كه وقتي پرونده اعمال ما به دست آنها ميرسد، مايه خوشحالي و رضايت آنان را فراهم كند؛ يعني مملّو از اعمال صالح باشد و خالي از اعمال طالح و زشت. در اين صورت است كه آنان خوشحال ميشوند و در حق چنين انسان صالحي دعا ميكنند و به ديده رحمت و عطوفت به او مينگرند.

---

آية الله جوادي آملي


علي(ع) مظهر اسماي حُسناي الاهي